Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

Libyes N F

  • 1 libye

    Libya (general term for North Africa); peoples (pl.) of Libya

    Latin-English dictionary > libye

  • 2 conrumpo

    cor-rumpo ( conr-), rāpi, ruptum (rumptum), 3, v. a. (orig., to break to pieces; hence),
    I.
    To destroy, ruin, waste, bring to naught (class., but less freq. than in the signif. II.].
    A.
    Lit.:

    reliquum frumentum flumine atque incendio corruperunt,

    Caes. B. G. 7, 55:

    domum et semet igni conrumpunt,

    Sall. J. 76, 6; cf.:

    plura igni,

    id. ib. 92, 3;

    92, 8: res familiares,

    id. ib. 64, 5:

    ungues dentibus,

    i. e. to bite, Prop. 2, 4, 3 (13).—
    B.
    Trop.:

    diem,

    Plaut. Men. 4, 2, 31:

    animo male'st: corrupta sum atque absumpta sum,

    id. Am. 5, 1, 6:

    se suasque spes,

    Sall. J. 33, 4:

    illos dubitando et dies prolatando magnas opportunitates corrumpere,

    to lose, id. C. 43, 3:

    consilia,

    Vell. 2, 57, 3:

    libertatem,

    Tac. A. 1, 75:

    foedera,

    Sil. 12, 303:

    omnem prospectum,

    id. 5, 34 al. —
    II.
    With regard to the physical or moral quality of an object, to corrupt, mar, injure, spoil, adulterate, make worse, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.:

    corrumpitur jam cena,

    Plaut. Ps. 3, 2, 102; so,

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 49:

    conclusa aqua facile conrumpitur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    aquarum fontes,

    Sall. J. 55, 8:

    corrupitque lacus, infecit pabula leto,

    Verg. G. 3, 481:

    coria igni ac lapidibus,

    Caes. B. C. 2, 10:

    ne plora, oculos corrumpis,

    Plaut. Merc. 3, 1, 3; cf.:

    ocellos lacrimis,

    Ov. Am. 3, 6, 57:

    artus febribus,

    id. H. 19 (20), 117; cf.:

    stomachum (medicamentum),

    Scrib. Comp. 137:

    umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus,

    fermented, Tac. G. 23 init.:

    vinum in acorem corrumpitur,

    Macr. S. 7, 12, 11.— Poet., without the access. idea of impairing:

    ebur corrumpitur ostro,

    is stained, Stat. Achill. 1, 308.—
    B.
    Trop. (so most freq.),
    1.
    Of personal objects, to corrupt, seduce, entice, mislead:

    perde rem, Corrumpe erilem filium,

    Plaut. Most. 1, 1, 20; 1, 1, 27 sq.; cf. id. Bacch. 3, 3, 15:

    me ex amore hujus esse corrumptum,

    id. As. 5, 2, 33; Ter. And. 2, 3, 22:

    mulierem,

    id. Heaut. 2, 2, 2; cf.

    feminas,

    Suet. Caes. 50:

    (vitiosi principes) non solum obsunt, ipsi quod corrumpuntur, sed etiam quod corrumpunt,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    quos (milites) soluto imperio, licentia atque lascivia corruperat,

    Sall. J. 39, 5; cf. id. C. 53, 5 et saep.—
    b.
    In partic., to gain to one's self by gifts, etc.; to bribe, buy over, etc.
    (α).
    With abl.:

    aliquem pecuniā,

    Cic. Off. 2, 15, 53; Sall. J. 34, 1:

    auro,

    id. ib. 32, 3:

    pretio, Cic'. Caecin. 25, 72: turpi largitione,

    id. Planc. 15, 37:

    donis,

    Sall. J. 97, 2:

    muneribus,

    Hor. S. 1, 9, 57 et saep.—
    (β).
    Without abl.:

    ne alios corrumpas, cum me non potueris,

    Nep. Epam. 4, 3; id. Lys. 3, 2 bis; Sall. J. 29, 2; Hor. S. 2, 2, 9 et saep.—
    2.
    Of things as objects, to corrupt, adulterate, falsify, spoil, mar, etc.:

    litteras publicas,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93:

    tabulas publicas,

    id. ib. 2, 2, 42, § 104; id. Rosc. Am. 44, 128:

    mores civitatis (opp. corrigere),

    id. Leg. 3, 14, 32; Quint. 1, 2, 4:

    disciplinam,

    Tac. H. 3, 49:

    fides, quam nec cupiditas corrumpat, nec gratia avertat,

    Quint. 12, 1, 24:

    totidem generibus corrumpitur oratio, quot ornatur,

    id. 8, 3, 58:

    nomen eorum paulatim Libyes corrupere,

    Sall. J. 18, 10; cf. Ov. F. 5, 195:

    multo dolore corrupta voluptas,

    imbittered, Hor. S. 1, 2, 39:

    gratiam,

    to forfeit, Phaedr. 4, 24, 18:

    (littera) continuata cum insequente in naturam ejus corrumpitur,

    Quint. 8, 3, 45; cf.:

    oris plurima vitia in peregrinum sonum corrupti,

    id. 1, 1, 13:

    quamvis sciam non corrumpi in deterius quae aliquando etiam a malis... fiunt,

    Plin. Ep. 5, 3, 6:

    ineluctabilis fatorum vis consilia corrumpit,

    Vell. 2, 57, 3.—
    * b.
    In partic. (acc. to II. B. b.), to bribe:

    nutricis fidem,

    Ov. M. 6, 461.—Hence, corruptus ( conr-, cŏrup-), a, um, P. a., spoiled, marred, corrupted, bad.
    A.
    Lit.:

    caelum,

    Lucr. 6, 1135 Munro ad loc.; cf.:

    tractus caeli,

    Verg. A. 3, 138: aqua corruptior jam salsiorque, Auct. B. Alex. 6 fin.:

    iter factum corruptius imbri,

    Hor. S. 1, 5, 95 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    Of the forms of words, mutilated, corrupted (opp. integer), Quint. 1, 5, 68.—
    2.
    Bad, corrupt:

    quis corruptor juventutis, quis corruptus, qui? etc.,

    Cic. Cat. 2, 4, 7:

    homines conruptissimi,

    Sall. H. 1, 48, 7 Dietsch.— Subst.: corrupta, ōrum, n., the spoiled parts (of the body), Cels. praef. § 43.— Adv.: corruptē, corruptly, perversely, incorrectly (very rare): judicare neque depravate neque corrupte, * Cic. Fin. 1, 21, 71: pronuntiare verba, in a mutilated manner, Gell. 13, 30, 9.— Comp.:

    explicare,

    Sen. Contr. 2, 9:

    intimi libertorum servorumque corruptius quam in privatā domo habiti,

    Tac. H. 1, 22; cf. 2, 12 Halm.

    Lewis & Short latin dictionary > conrumpo

  • 3 conruptus

    cor-rumpo ( conr-), rāpi, ruptum (rumptum), 3, v. a. (orig., to break to pieces; hence),
    I.
    To destroy, ruin, waste, bring to naught (class., but less freq. than in the signif. II.].
    A.
    Lit.:

    reliquum frumentum flumine atque incendio corruperunt,

    Caes. B. G. 7, 55:

    domum et semet igni conrumpunt,

    Sall. J. 76, 6; cf.:

    plura igni,

    id. ib. 92, 3;

    92, 8: res familiares,

    id. ib. 64, 5:

    ungues dentibus,

    i. e. to bite, Prop. 2, 4, 3 (13).—
    B.
    Trop.:

    diem,

    Plaut. Men. 4, 2, 31:

    animo male'st: corrupta sum atque absumpta sum,

    id. Am. 5, 1, 6:

    se suasque spes,

    Sall. J. 33, 4:

    illos dubitando et dies prolatando magnas opportunitates corrumpere,

    to lose, id. C. 43, 3:

    consilia,

    Vell. 2, 57, 3:

    libertatem,

    Tac. A. 1, 75:

    foedera,

    Sil. 12, 303:

    omnem prospectum,

    id. 5, 34 al. —
    II.
    With regard to the physical or moral quality of an object, to corrupt, mar, injure, spoil, adulterate, make worse, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.:

    corrumpitur jam cena,

    Plaut. Ps. 3, 2, 102; so,

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 49:

    conclusa aqua facile conrumpitur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    aquarum fontes,

    Sall. J. 55, 8:

    corrupitque lacus, infecit pabula leto,

    Verg. G. 3, 481:

    coria igni ac lapidibus,

    Caes. B. C. 2, 10:

    ne plora, oculos corrumpis,

    Plaut. Merc. 3, 1, 3; cf.:

    ocellos lacrimis,

    Ov. Am. 3, 6, 57:

    artus febribus,

    id. H. 19 (20), 117; cf.:

    stomachum (medicamentum),

    Scrib. Comp. 137:

    umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus,

    fermented, Tac. G. 23 init.:

    vinum in acorem corrumpitur,

    Macr. S. 7, 12, 11.— Poet., without the access. idea of impairing:

    ebur corrumpitur ostro,

    is stained, Stat. Achill. 1, 308.—
    B.
    Trop. (so most freq.),
    1.
    Of personal objects, to corrupt, seduce, entice, mislead:

    perde rem, Corrumpe erilem filium,

    Plaut. Most. 1, 1, 20; 1, 1, 27 sq.; cf. id. Bacch. 3, 3, 15:

    me ex amore hujus esse corrumptum,

    id. As. 5, 2, 33; Ter. And. 2, 3, 22:

    mulierem,

    id. Heaut. 2, 2, 2; cf.

    feminas,

    Suet. Caes. 50:

    (vitiosi principes) non solum obsunt, ipsi quod corrumpuntur, sed etiam quod corrumpunt,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    quos (milites) soluto imperio, licentia atque lascivia corruperat,

    Sall. J. 39, 5; cf. id. C. 53, 5 et saep.—
    b.
    In partic., to gain to one's self by gifts, etc.; to bribe, buy over, etc.
    (α).
    With abl.:

    aliquem pecuniā,

    Cic. Off. 2, 15, 53; Sall. J. 34, 1:

    auro,

    id. ib. 32, 3:

    pretio, Cic'. Caecin. 25, 72: turpi largitione,

    id. Planc. 15, 37:

    donis,

    Sall. J. 97, 2:

    muneribus,

    Hor. S. 1, 9, 57 et saep.—
    (β).
    Without abl.:

    ne alios corrumpas, cum me non potueris,

    Nep. Epam. 4, 3; id. Lys. 3, 2 bis; Sall. J. 29, 2; Hor. S. 2, 2, 9 et saep.—
    2.
    Of things as objects, to corrupt, adulterate, falsify, spoil, mar, etc.:

    litteras publicas,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93:

    tabulas publicas,

    id. ib. 2, 2, 42, § 104; id. Rosc. Am. 44, 128:

    mores civitatis (opp. corrigere),

    id. Leg. 3, 14, 32; Quint. 1, 2, 4:

    disciplinam,

    Tac. H. 3, 49:

    fides, quam nec cupiditas corrumpat, nec gratia avertat,

    Quint. 12, 1, 24:

    totidem generibus corrumpitur oratio, quot ornatur,

    id. 8, 3, 58:

    nomen eorum paulatim Libyes corrupere,

    Sall. J. 18, 10; cf. Ov. F. 5, 195:

    multo dolore corrupta voluptas,

    imbittered, Hor. S. 1, 2, 39:

    gratiam,

    to forfeit, Phaedr. 4, 24, 18:

    (littera) continuata cum insequente in naturam ejus corrumpitur,

    Quint. 8, 3, 45; cf.:

    oris plurima vitia in peregrinum sonum corrupti,

    id. 1, 1, 13:

    quamvis sciam non corrumpi in deterius quae aliquando etiam a malis... fiunt,

    Plin. Ep. 5, 3, 6:

    ineluctabilis fatorum vis consilia corrumpit,

    Vell. 2, 57, 3.—
    * b.
    In partic. (acc. to II. B. b.), to bribe:

    nutricis fidem,

    Ov. M. 6, 461.—Hence, corruptus ( conr-, cŏrup-), a, um, P. a., spoiled, marred, corrupted, bad.
    A.
    Lit.:

    caelum,

    Lucr. 6, 1135 Munro ad loc.; cf.:

    tractus caeli,

    Verg. A. 3, 138: aqua corruptior jam salsiorque, Auct. B. Alex. 6 fin.:

    iter factum corruptius imbri,

    Hor. S. 1, 5, 95 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    Of the forms of words, mutilated, corrupted (opp. integer), Quint. 1, 5, 68.—
    2.
    Bad, corrupt:

    quis corruptor juventutis, quis corruptus, qui? etc.,

    Cic. Cat. 2, 4, 7:

    homines conruptissimi,

    Sall. H. 1, 48, 7 Dietsch.— Subst.: corrupta, ōrum, n., the spoiled parts (of the body), Cels. praef. § 43.— Adv.: corruptē, corruptly, perversely, incorrectly (very rare): judicare neque depravate neque corrupte, * Cic. Fin. 1, 21, 71: pronuntiare verba, in a mutilated manner, Gell. 13, 30, 9.— Comp.:

    explicare,

    Sen. Contr. 2, 9:

    intimi libertorum servorumque corruptius quam in privatā domo habiti,

    Tac. H. 1, 22; cf. 2, 12 Halm.

    Lewis & Short latin dictionary > conruptus

  • 4 corrumpo

    cor-rumpo ( conr-), rāpi, ruptum (rumptum), 3, v. a. (orig., to break to pieces; hence),
    I.
    To destroy, ruin, waste, bring to naught (class., but less freq. than in the signif. II.].
    A.
    Lit.:

    reliquum frumentum flumine atque incendio corruperunt,

    Caes. B. G. 7, 55:

    domum et semet igni conrumpunt,

    Sall. J. 76, 6; cf.:

    plura igni,

    id. ib. 92, 3;

    92, 8: res familiares,

    id. ib. 64, 5:

    ungues dentibus,

    i. e. to bite, Prop. 2, 4, 3 (13).—
    B.
    Trop.:

    diem,

    Plaut. Men. 4, 2, 31:

    animo male'st: corrupta sum atque absumpta sum,

    id. Am. 5, 1, 6:

    se suasque spes,

    Sall. J. 33, 4:

    illos dubitando et dies prolatando magnas opportunitates corrumpere,

    to lose, id. C. 43, 3:

    consilia,

    Vell. 2, 57, 3:

    libertatem,

    Tac. A. 1, 75:

    foedera,

    Sil. 12, 303:

    omnem prospectum,

    id. 5, 34 al. —
    II.
    With regard to the physical or moral quality of an object, to corrupt, mar, injure, spoil, adulterate, make worse, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.:

    corrumpitur jam cena,

    Plaut. Ps. 3, 2, 102; so,

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 49:

    conclusa aqua facile conrumpitur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    aquarum fontes,

    Sall. J. 55, 8:

    corrupitque lacus, infecit pabula leto,

    Verg. G. 3, 481:

    coria igni ac lapidibus,

    Caes. B. C. 2, 10:

    ne plora, oculos corrumpis,

    Plaut. Merc. 3, 1, 3; cf.:

    ocellos lacrimis,

    Ov. Am. 3, 6, 57:

    artus febribus,

    id. H. 19 (20), 117; cf.:

    stomachum (medicamentum),

    Scrib. Comp. 137:

    umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus,

    fermented, Tac. G. 23 init.:

    vinum in acorem corrumpitur,

    Macr. S. 7, 12, 11.— Poet., without the access. idea of impairing:

    ebur corrumpitur ostro,

    is stained, Stat. Achill. 1, 308.—
    B.
    Trop. (so most freq.),
    1.
    Of personal objects, to corrupt, seduce, entice, mislead:

    perde rem, Corrumpe erilem filium,

    Plaut. Most. 1, 1, 20; 1, 1, 27 sq.; cf. id. Bacch. 3, 3, 15:

    me ex amore hujus esse corrumptum,

    id. As. 5, 2, 33; Ter. And. 2, 3, 22:

    mulierem,

    id. Heaut. 2, 2, 2; cf.

    feminas,

    Suet. Caes. 50:

    (vitiosi principes) non solum obsunt, ipsi quod corrumpuntur, sed etiam quod corrumpunt,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    quos (milites) soluto imperio, licentia atque lascivia corruperat,

    Sall. J. 39, 5; cf. id. C. 53, 5 et saep.—
    b.
    In partic., to gain to one's self by gifts, etc.; to bribe, buy over, etc.
    (α).
    With abl.:

    aliquem pecuniā,

    Cic. Off. 2, 15, 53; Sall. J. 34, 1:

    auro,

    id. ib. 32, 3:

    pretio, Cic'. Caecin. 25, 72: turpi largitione,

    id. Planc. 15, 37:

    donis,

    Sall. J. 97, 2:

    muneribus,

    Hor. S. 1, 9, 57 et saep.—
    (β).
    Without abl.:

    ne alios corrumpas, cum me non potueris,

    Nep. Epam. 4, 3; id. Lys. 3, 2 bis; Sall. J. 29, 2; Hor. S. 2, 2, 9 et saep.—
    2.
    Of things as objects, to corrupt, adulterate, falsify, spoil, mar, etc.:

    litteras publicas,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93:

    tabulas publicas,

    id. ib. 2, 2, 42, § 104; id. Rosc. Am. 44, 128:

    mores civitatis (opp. corrigere),

    id. Leg. 3, 14, 32; Quint. 1, 2, 4:

    disciplinam,

    Tac. H. 3, 49:

    fides, quam nec cupiditas corrumpat, nec gratia avertat,

    Quint. 12, 1, 24:

    totidem generibus corrumpitur oratio, quot ornatur,

    id. 8, 3, 58:

    nomen eorum paulatim Libyes corrupere,

    Sall. J. 18, 10; cf. Ov. F. 5, 195:

    multo dolore corrupta voluptas,

    imbittered, Hor. S. 1, 2, 39:

    gratiam,

    to forfeit, Phaedr. 4, 24, 18:

    (littera) continuata cum insequente in naturam ejus corrumpitur,

    Quint. 8, 3, 45; cf.:

    oris plurima vitia in peregrinum sonum corrupti,

    id. 1, 1, 13:

    quamvis sciam non corrumpi in deterius quae aliquando etiam a malis... fiunt,

    Plin. Ep. 5, 3, 6:

    ineluctabilis fatorum vis consilia corrumpit,

    Vell. 2, 57, 3.—
    * b.
    In partic. (acc. to II. B. b.), to bribe:

    nutricis fidem,

    Ov. M. 6, 461.—Hence, corruptus ( conr-, cŏrup-), a, um, P. a., spoiled, marred, corrupted, bad.
    A.
    Lit.:

    caelum,

    Lucr. 6, 1135 Munro ad loc.; cf.:

    tractus caeli,

    Verg. A. 3, 138: aqua corruptior jam salsiorque, Auct. B. Alex. 6 fin.:

    iter factum corruptius imbri,

    Hor. S. 1, 5, 95 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    Of the forms of words, mutilated, corrupted (opp. integer), Quint. 1, 5, 68.—
    2.
    Bad, corrupt:

    quis corruptor juventutis, quis corruptus, qui? etc.,

    Cic. Cat. 2, 4, 7:

    homines conruptissimi,

    Sall. H. 1, 48, 7 Dietsch.— Subst.: corrupta, ōrum, n., the spoiled parts (of the body), Cels. praef. § 43.— Adv.: corruptē, corruptly, perversely, incorrectly (very rare): judicare neque depravate neque corrupte, * Cic. Fin. 1, 21, 71: pronuntiare verba, in a mutilated manner, Gell. 13, 30, 9.— Comp.:

    explicare,

    Sen. Contr. 2, 9:

    intimi libertorum servorumque corruptius quam in privatā domo habiti,

    Tac. H. 1, 22; cf. 2, 12 Halm.

    Lewis & Short latin dictionary > corrumpo

  • 5 corrupta

    cor-rumpo ( conr-), rāpi, ruptum (rumptum), 3, v. a. (orig., to break to pieces; hence),
    I.
    To destroy, ruin, waste, bring to naught (class., but less freq. than in the signif. II.].
    A.
    Lit.:

    reliquum frumentum flumine atque incendio corruperunt,

    Caes. B. G. 7, 55:

    domum et semet igni conrumpunt,

    Sall. J. 76, 6; cf.:

    plura igni,

    id. ib. 92, 3;

    92, 8: res familiares,

    id. ib. 64, 5:

    ungues dentibus,

    i. e. to bite, Prop. 2, 4, 3 (13).—
    B.
    Trop.:

    diem,

    Plaut. Men. 4, 2, 31:

    animo male'st: corrupta sum atque absumpta sum,

    id. Am. 5, 1, 6:

    se suasque spes,

    Sall. J. 33, 4:

    illos dubitando et dies prolatando magnas opportunitates corrumpere,

    to lose, id. C. 43, 3:

    consilia,

    Vell. 2, 57, 3:

    libertatem,

    Tac. A. 1, 75:

    foedera,

    Sil. 12, 303:

    omnem prospectum,

    id. 5, 34 al. —
    II.
    With regard to the physical or moral quality of an object, to corrupt, mar, injure, spoil, adulterate, make worse, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.:

    corrumpitur jam cena,

    Plaut. Ps. 3, 2, 102; so,

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 49:

    conclusa aqua facile conrumpitur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    aquarum fontes,

    Sall. J. 55, 8:

    corrupitque lacus, infecit pabula leto,

    Verg. G. 3, 481:

    coria igni ac lapidibus,

    Caes. B. C. 2, 10:

    ne plora, oculos corrumpis,

    Plaut. Merc. 3, 1, 3; cf.:

    ocellos lacrimis,

    Ov. Am. 3, 6, 57:

    artus febribus,

    id. H. 19 (20), 117; cf.:

    stomachum (medicamentum),

    Scrib. Comp. 137:

    umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus,

    fermented, Tac. G. 23 init.:

    vinum in acorem corrumpitur,

    Macr. S. 7, 12, 11.— Poet., without the access. idea of impairing:

    ebur corrumpitur ostro,

    is stained, Stat. Achill. 1, 308.—
    B.
    Trop. (so most freq.),
    1.
    Of personal objects, to corrupt, seduce, entice, mislead:

    perde rem, Corrumpe erilem filium,

    Plaut. Most. 1, 1, 20; 1, 1, 27 sq.; cf. id. Bacch. 3, 3, 15:

    me ex amore hujus esse corrumptum,

    id. As. 5, 2, 33; Ter. And. 2, 3, 22:

    mulierem,

    id. Heaut. 2, 2, 2; cf.

    feminas,

    Suet. Caes. 50:

    (vitiosi principes) non solum obsunt, ipsi quod corrumpuntur, sed etiam quod corrumpunt,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    quos (milites) soluto imperio, licentia atque lascivia corruperat,

    Sall. J. 39, 5; cf. id. C. 53, 5 et saep.—
    b.
    In partic., to gain to one's self by gifts, etc.; to bribe, buy over, etc.
    (α).
    With abl.:

    aliquem pecuniā,

    Cic. Off. 2, 15, 53; Sall. J. 34, 1:

    auro,

    id. ib. 32, 3:

    pretio, Cic'. Caecin. 25, 72: turpi largitione,

    id. Planc. 15, 37:

    donis,

    Sall. J. 97, 2:

    muneribus,

    Hor. S. 1, 9, 57 et saep.—
    (β).
    Without abl.:

    ne alios corrumpas, cum me non potueris,

    Nep. Epam. 4, 3; id. Lys. 3, 2 bis; Sall. J. 29, 2; Hor. S. 2, 2, 9 et saep.—
    2.
    Of things as objects, to corrupt, adulterate, falsify, spoil, mar, etc.:

    litteras publicas,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93:

    tabulas publicas,

    id. ib. 2, 2, 42, § 104; id. Rosc. Am. 44, 128:

    mores civitatis (opp. corrigere),

    id. Leg. 3, 14, 32; Quint. 1, 2, 4:

    disciplinam,

    Tac. H. 3, 49:

    fides, quam nec cupiditas corrumpat, nec gratia avertat,

    Quint. 12, 1, 24:

    totidem generibus corrumpitur oratio, quot ornatur,

    id. 8, 3, 58:

    nomen eorum paulatim Libyes corrupere,

    Sall. J. 18, 10; cf. Ov. F. 5, 195:

    multo dolore corrupta voluptas,

    imbittered, Hor. S. 1, 2, 39:

    gratiam,

    to forfeit, Phaedr. 4, 24, 18:

    (littera) continuata cum insequente in naturam ejus corrumpitur,

    Quint. 8, 3, 45; cf.:

    oris plurima vitia in peregrinum sonum corrupti,

    id. 1, 1, 13:

    quamvis sciam non corrumpi in deterius quae aliquando etiam a malis... fiunt,

    Plin. Ep. 5, 3, 6:

    ineluctabilis fatorum vis consilia corrumpit,

    Vell. 2, 57, 3.—
    * b.
    In partic. (acc. to II. B. b.), to bribe:

    nutricis fidem,

    Ov. M. 6, 461.—Hence, corruptus ( conr-, cŏrup-), a, um, P. a., spoiled, marred, corrupted, bad.
    A.
    Lit.:

    caelum,

    Lucr. 6, 1135 Munro ad loc.; cf.:

    tractus caeli,

    Verg. A. 3, 138: aqua corruptior jam salsiorque, Auct. B. Alex. 6 fin.:

    iter factum corruptius imbri,

    Hor. S. 1, 5, 95 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    Of the forms of words, mutilated, corrupted (opp. integer), Quint. 1, 5, 68.—
    2.
    Bad, corrupt:

    quis corruptor juventutis, quis corruptus, qui? etc.,

    Cic. Cat. 2, 4, 7:

    homines conruptissimi,

    Sall. H. 1, 48, 7 Dietsch.— Subst.: corrupta, ōrum, n., the spoiled parts (of the body), Cels. praef. § 43.— Adv.: corruptē, corruptly, perversely, incorrectly (very rare): judicare neque depravate neque corrupte, * Cic. Fin. 1, 21, 71: pronuntiare verba, in a mutilated manner, Gell. 13, 30, 9.— Comp.:

    explicare,

    Sen. Contr. 2, 9:

    intimi libertorum servorumque corruptius quam in privatā domo habiti,

    Tac. H. 1, 22; cf. 2, 12 Halm.

    Lewis & Short latin dictionary > corrupta

  • 6 coruptus

    cor-rumpo ( conr-), rāpi, ruptum (rumptum), 3, v. a. (orig., to break to pieces; hence),
    I.
    To destroy, ruin, waste, bring to naught (class., but less freq. than in the signif. II.].
    A.
    Lit.:

    reliquum frumentum flumine atque incendio corruperunt,

    Caes. B. G. 7, 55:

    domum et semet igni conrumpunt,

    Sall. J. 76, 6; cf.:

    plura igni,

    id. ib. 92, 3;

    92, 8: res familiares,

    id. ib. 64, 5:

    ungues dentibus,

    i. e. to bite, Prop. 2, 4, 3 (13).—
    B.
    Trop.:

    diem,

    Plaut. Men. 4, 2, 31:

    animo male'st: corrupta sum atque absumpta sum,

    id. Am. 5, 1, 6:

    se suasque spes,

    Sall. J. 33, 4:

    illos dubitando et dies prolatando magnas opportunitates corrumpere,

    to lose, id. C. 43, 3:

    consilia,

    Vell. 2, 57, 3:

    libertatem,

    Tac. A. 1, 75:

    foedera,

    Sil. 12, 303:

    omnem prospectum,

    id. 5, 34 al. —
    II.
    With regard to the physical or moral quality of an object, to corrupt, mar, injure, spoil, adulterate, make worse, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.:

    corrumpitur jam cena,

    Plaut. Ps. 3, 2, 102; so,

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 49:

    conclusa aqua facile conrumpitur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20; cf.:

    aquarum fontes,

    Sall. J. 55, 8:

    corrupitque lacus, infecit pabula leto,

    Verg. G. 3, 481:

    coria igni ac lapidibus,

    Caes. B. C. 2, 10:

    ne plora, oculos corrumpis,

    Plaut. Merc. 3, 1, 3; cf.:

    ocellos lacrimis,

    Ov. Am. 3, 6, 57:

    artus febribus,

    id. H. 19 (20), 117; cf.:

    stomachum (medicamentum),

    Scrib. Comp. 137:

    umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus,

    fermented, Tac. G. 23 init.:

    vinum in acorem corrumpitur,

    Macr. S. 7, 12, 11.— Poet., without the access. idea of impairing:

    ebur corrumpitur ostro,

    is stained, Stat. Achill. 1, 308.—
    B.
    Trop. (so most freq.),
    1.
    Of personal objects, to corrupt, seduce, entice, mislead:

    perde rem, Corrumpe erilem filium,

    Plaut. Most. 1, 1, 20; 1, 1, 27 sq.; cf. id. Bacch. 3, 3, 15:

    me ex amore hujus esse corrumptum,

    id. As. 5, 2, 33; Ter. And. 2, 3, 22:

    mulierem,

    id. Heaut. 2, 2, 2; cf.

    feminas,

    Suet. Caes. 50:

    (vitiosi principes) non solum obsunt, ipsi quod corrumpuntur, sed etiam quod corrumpunt,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    quos (milites) soluto imperio, licentia atque lascivia corruperat,

    Sall. J. 39, 5; cf. id. C. 53, 5 et saep.—
    b.
    In partic., to gain to one's self by gifts, etc.; to bribe, buy over, etc.
    (α).
    With abl.:

    aliquem pecuniā,

    Cic. Off. 2, 15, 53; Sall. J. 34, 1:

    auro,

    id. ib. 32, 3:

    pretio, Cic'. Caecin. 25, 72: turpi largitione,

    id. Planc. 15, 37:

    donis,

    Sall. J. 97, 2:

    muneribus,

    Hor. S. 1, 9, 57 et saep.—
    (β).
    Without abl.:

    ne alios corrumpas, cum me non potueris,

    Nep. Epam. 4, 3; id. Lys. 3, 2 bis; Sall. J. 29, 2; Hor. S. 2, 2, 9 et saep.—
    2.
    Of things as objects, to corrupt, adulterate, falsify, spoil, mar, etc.:

    litteras publicas,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93:

    tabulas publicas,

    id. ib. 2, 2, 42, § 104; id. Rosc. Am. 44, 128:

    mores civitatis (opp. corrigere),

    id. Leg. 3, 14, 32; Quint. 1, 2, 4:

    disciplinam,

    Tac. H. 3, 49:

    fides, quam nec cupiditas corrumpat, nec gratia avertat,

    Quint. 12, 1, 24:

    totidem generibus corrumpitur oratio, quot ornatur,

    id. 8, 3, 58:

    nomen eorum paulatim Libyes corrupere,

    Sall. J. 18, 10; cf. Ov. F. 5, 195:

    multo dolore corrupta voluptas,

    imbittered, Hor. S. 1, 2, 39:

    gratiam,

    to forfeit, Phaedr. 4, 24, 18:

    (littera) continuata cum insequente in naturam ejus corrumpitur,

    Quint. 8, 3, 45; cf.:

    oris plurima vitia in peregrinum sonum corrupti,

    id. 1, 1, 13:

    quamvis sciam non corrumpi in deterius quae aliquando etiam a malis... fiunt,

    Plin. Ep. 5, 3, 6:

    ineluctabilis fatorum vis consilia corrumpit,

    Vell. 2, 57, 3.—
    * b.
    In partic. (acc. to II. B. b.), to bribe:

    nutricis fidem,

    Ov. M. 6, 461.—Hence, corruptus ( conr-, cŏrup-), a, um, P. a., spoiled, marred, corrupted, bad.
    A.
    Lit.:

    caelum,

    Lucr. 6, 1135 Munro ad loc.; cf.:

    tractus caeli,

    Verg. A. 3, 138: aqua corruptior jam salsiorque, Auct. B. Alex. 6 fin.:

    iter factum corruptius imbri,

    Hor. S. 1, 5, 95 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    Of the forms of words, mutilated, corrupted (opp. integer), Quint. 1, 5, 68.—
    2.
    Bad, corrupt:

    quis corruptor juventutis, quis corruptus, qui? etc.,

    Cic. Cat. 2, 4, 7:

    homines conruptissimi,

    Sall. H. 1, 48, 7 Dietsch.— Subst.: corrupta, ōrum, n., the spoiled parts (of the body), Cels. praef. § 43.— Adv.: corruptē, corruptly, perversely, incorrectly (very rare): judicare neque depravate neque corrupte, * Cic. Fin. 1, 21, 71: pronuntiare verba, in a mutilated manner, Gell. 13, 30, 9.— Comp.:

    explicare,

    Sen. Contr. 2, 9:

    intimi libertorum servorumque corruptius quam in privatā domo habiti,

    Tac. H. 1, 22; cf. 2, 12 Halm.

    Lewis & Short latin dictionary > coruptus

  • 7 Libua

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libua

  • 8 Libya

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libya

  • 9 Libyaegyptii

    Lĭby-aegyptĭi, ōrum, m., a people in the west of Libya interior, Mela, 1, 4, 3; Plin. 5, 8, 8, § 43 (al. Libyes Aegyptii).

    Lewis & Short latin dictionary > Libyaegyptii

  • 10 Libyci

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyci

  • 11 Libycus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libycus

  • 12 Libye

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libye

  • 13 Libys

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libys

  • 14 Libyssus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyssus

  • 15 Libystinus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libystinus

  • 16 Libystis

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libystis

  • 17 Libyus

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyus

  • 18 parvissime

    parvus, a, um, adj. (usual, irreg. comp. and sup.: mĭnor, mĭnĭmus.— Comp.:

    volantum parviores,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 26.— Sup.: rictus parvissimus, Varr. ap. Non. 456, 10:

    parvissima corpora,

    Lucr. 1, 615; 621; 3, 199: minerrimus pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.:

    minimissimus,

    Arn. 5, n. 8) [kindr. with paucus and Gr. pauros; cf., also, parum, parcus], little, small, petty, puny, inconsiderable (cf.: exiguus, minutus, brevis; in class. prose parvus is not used, like brevis, of stature, v. Auct. Her. 4, 33, 45).
    I.
    Posit.:

    in parvis aut mediocribus rebus,

    Cic. de Or. 2, 20, 84:

    quam parva sit terra, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 26; cf. id. ib. 6, 16, 16:

    commoda parva ac mediocria,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    in parvum quendam et angustum locum concludi,

    id. Leg. 1, 5, 17:

    beneficium non parvum,

    id. Caecin. 10, 26:

    parvi pisciculi,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    haec parva et infirma sunt,

    id. Clu. 34, 94:

    si parva licet componere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    merces,

    Hor. S. 1, 6, 86:

    sucus,

    Plin. 21, 31, 105, § 178 et saep.:

    liberi,

    Cic. Rep. 2, 21, 37;

    so of children: salutaria appetant parvi,

    the little ones, id. Fin. 3, 5, 16:

    parva soror,

    Ter. Eun. 3, 3, 15; cf.:

    memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare,

    Hor. Ep. 2, 1, 70:

    operosa parvus Carmina fingo,

    a little man, id. C. 4, 2, 31; Suet. Aug. 48:

    a parvis didicimus: si in jus vocat, etc.,

    when little, in childhood, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    puer in domo a parvo eductus,

    from infancy, Liv. 1, 39 fin. —Of time, little, short, brief:

    parvae consuetudinis Causa,

    slight, short, Ter. And. 1, 1, 83; cf.:

    in parvo tempore,

    Lucr. 5, 106:

    nox,

    Luc. 4, 476:

    vita,

    id. 6, 806:

    parvam fidem habere alicui,

    Ter. Eun. 1, 2, 117:

    hic onus horret, Ut parvis animis et parvo corpore majus,

    Hor. Ep. 1, 17, 39:

    homo parvo ingenio,

    Plin. Ep. 6, 29:

    parvum carmen,

    Hor. Ep. 2, 1, 257:

    hoc opus, hoc studium parvi properemus et ampli,

    both small and great, id. ib. 1, 3, 28.—With ref. to value or consequence, little, small, low, mean, etc.:

    meam erus esse operam deputat parvi pretii,

    Ter. Hec. 5, 3, 1:

    nil parvom aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17:

    et magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 122:

    pretio parvo vendere,

    Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    of little value, id. Off. 1, 22, 76:

    parvi refert abs te jus dici diligenter, nisi, etc.,

    it matters little, id. Q. Fr. 1, 1, 7, § 20.—Hence, parvi facere, aestimare, ducere, pendere, etc., to esteem lightly, care little for:

    parvi ego illos facio,

    Plaut. Mil. 4, 8, 41:

    parvi aestimo, si ego hic peribo,

    id. Capt. 3, 5, 24:

    quia parvi id duceret,

    Cic. Fin. 2, 8, 24: nequam hominis ego parvi pendo gratiam, Plaut. Bacch. 3, 6, 29.—So, in abl.:

    signa abs te diligenter parvoque curata sunt,

    Cic. Att. 1, 3, 2; so,

    quanti emptus? parvo,

    Hor. S. 2, 3, 156:

    parvo stat magna potentia nobis,

    Ov. M. 14, 493:

    parvo contentus esse possum,

    with little, Cic. Att. 12, 19, 1; cf.:

    vivitur parvo bene,

    Hor. C. 2, 16, 13:

    possim contentus vivere parvo,

    Tib. 1, 1, 25:

    agricolae prisci, fortes parvoque beati,

    Hor. Ep. 2, 1, 139:

    necessarium est parvo assuescere,

    Sen. Ep. 123, 3: parvo, as an abl. of measure, with comp. (rarely;

    perh. not ante-Aug.): ita ut parvo admodum plures caperentur,

    a very little more, Liv. 10, 45, 11:

    parvo brevius,

    Plin. 2, 67, 67, § 168:

    haud parvo junior,

    Gell. 13, 2, 2.—So in designating time:

    parvo post,

    Plin. 16, 25, 42, § 103:

    parvo post tempore,

    Vulg. 2 Macc. 11, 1.—Of stature (late Lat. for brevis):

    Zacchaeus staturā parvus erat,

    Aug. Serm. 113, 3; id. in Psa. 143, 1.
    II.
    Comp.: mĭnor, us [cf. Gr. minus, minuthô], less, lesser, smaller, inferior:

    quod in re majore valet, valeat in minore,

    Cic. Top. 4, 23:

    si ea pecunia non minor esset facta,

    id. Leg. 2, 20, 51:

    Hibernia dimidio minor quam Britannia,

    Caes. B. G. 5, 13:

    minus praedae quam speraverant fuit,

    a smaller quantity, less, Liv. 4, 51:

    sociis dimidio minus quam civibus datum,

    id. 41, 13 fin.:

    calceus... si minor (pede), uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    neve minor, neu sit quinto productior actu Fabula,

    less than five acts, id. A. P. 189:

    genibus minor,

    i. e. down upon his knees, on his bended knees, id. Ep. 1, 12, 28; cf.:

    minor in certamine longo,

    worsted, id. ib. 1, 10, 35:

    numero plures, virtute et honore minores,

    inferior, id. ib. 2, 1, 183.— Absol.: minor, inferior in rank:

    praevalidi ad injurias minorum elati,

    Tac. A. 15, 20; Ov. P. 4, 7, 49; cf.:

    sapiens uno minor est Jove,

    Hor. Ep. 1, 1, 106:

    minor capitis, i. e. capiti deminutus,

    Hor. C. 3, 5, 42: et sunt notitiā multa minora tuā, too trivial, = leviora, Ov. Tr. 2, 214:

    dies sermone minor fuit,

    too short for, id. P. 2, 10, 37:

    infans Et minor igne rogi,

    too young for, Juv. 15, 140.—With abl. of measure, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    ut uno minus teste haberet?

    id. ib. 2, 1, 57, §

    149: bis sex Herculeis ceciderunt, me minus uno, Viribus,

    i. e. eleven, Ov. M. 12, 554.—Of age:

    qui minor est natu,

    younger, Cic. Lael. 9, 32:

    aliquot annis minor natu,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    aetate minor,

    Ov. M. 7, 499:

    minor uno mense,

    Hor. Ep. 2, 1, 40:

    filia minor Ptolemaei regis,

    the younger daughter, Caes. B. C. 3, 112:

    minor viginti annis,

    less than twenty years old, under twenty years of age, Dig. 30, 99, 1.— With gen.:

    minor quam viginti quinque annorum natu, Praetor,

    Dig. 4, 4, 1; id. ib. 50, 2, 6:

    si pupilla minor quam viripotens nupserit,

    id. ib. 36, 2, 30.—So, absol.: minor, a person under age (under five-and-twenty), a minor:

    De minoribus,

    Dig. 4, tit. 4:

    si minor negotiis majoris intervenerit,

    ib. 4, 4, 24:

    si minor praetor vel consul jus dixerit, valebit,

    ib. 42, 1, 57.— Poet., children, Sil. 2, 491.—Also, descendants, posterity, = posteri:

    nunc fama, minores Italiam dixisse ducis de nomine gentem,

    Verg. A. 1, 532; so id. ib. 733; Prop. 2, 15, 47; Sil. 16, 44:

    minorum gentium, v. gens.—In specifications of value: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris,

    cheaper, Cic. Off. 3, 12, 51:

    minoris pallium addicere placuit,

    Petr. 14: omnia minoris aestimare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    (fidem suam) non minoris quam publicam ducebat,

    Sall. J. 32, 5.—
    (β).
    Poet., with acc. respect.:

    frontemque minor truncam amnis Acarnan,

    Sil. 3, 42; Val. Fl. 1, 582.—
    (γ).
    Poet., with inf.:

    tanto certare minor,

    Hor. S. 2, 3, 313:

    heu Fatis Superi certare minores!

    Sil. 5, 76.
    III.
    Sup.: mĭnĭmus, a, um (whence a new sup.:

    minimissimus digitorum,

    Arn. 5, 160; 166; cf., in the Gr., elachistotatos, from elachistos), very small, very little; least, smallest, etc.:

    cum sit nihil omnino in rerum naturā minimum, quod dividi nequeat,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    minimae tenuissimaeque res,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    minima pars temporis,

    Caes. B. C. 1, 70:

    quā minima altitudo fluminis erat,

    id. B. G. 1, 8:

    in maximā fortunā minima licentia est,

    Sall. C. 51, 13:

    vitia,

    Hor. S. 1, 3, 69:

    minimus digitulus,

    the little finger, Plaut. Rud. 3, 4, 15; so,

    minimus digitus,

    Plin. 11, 45, 103, § 251.—Of age: minimus natu horum omnium, the youngest, Cic. de Or. 2, 14, 58:

    ex his omnibus natu minimus,

    id. Clu. 38, 107:

    Hiempsal, qui minimus ex illis erat,

    Sall. J. 11, 3:

    minimus filius,

    Just. 42, 5, 6.—In specifications of value:

    deos minimi facit,

    Plaut. Ps. 1, 3, 35: Pe. Quanti emi potest minimo? Ep. Ad quadraginta fortasse eam posse emi minimo minis, id. Ep. 2, 2, 110: Crispinus minimo me provocat, for a trifle (in a wager), Hor. S. 1, 4, 14 (minimo provocare dicuntur hi qui in responsione plus ipsi promittunt quam exigunt ab adversario, Schol.).—Prov.:

    minima de malis,

    of evils choose the least, Cic. Off. 3, 29, 105.—

    With a negation emphatically: non minimo discrimine, i. e. maximo,

    Suet. Aug. 25:

    res non minimi periculi,

    id. ib. 67:

    ut nihil, ne pro minimis quidem, debeant,

    Liv. 6, 41. —With gen.:

    minimum firmitatis minimumque virium,

    Cic. Lael. 13, 46:

    minimum pedibus itineris confectum,

    Liv. 44, 5:

    unde minimum periculi erat,

    id. 27, 15.— As adv. absol.:

    praemia apud me minimum valent,

    very little, Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. Quint. 5, 10, 56:

    minimum distantia miror,

    Hor. Ep. 2, 1, 72:

    dormiebat minimum,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    medica secatur sexies per annos: cum minimum, quater,

    at least, Plin. 18, 16, 43, § 146:

    quam minimum credula postero (diei),

    as little as possible, Hor. C. 1, 11, 8:

    ita fiunt omnes partes minimum octoginta et una,

    at least, Varr. R. R. 2, 1, 12:

    quae (comprehensio) ex tribus minimum partibus constat,

    Quint. 5, 10, 5:

    in quo non minimum Aetolorum operā regii fugati atque in castra compulsi sunt,

    chiefly, particularly, Liv. 33, 6, 6:

    eae omnia novella sata corrumpunt, non minimum vites,

    Varr. R. R. 1, 2, 18.—Hence, adv.
    A.
    Posit.: parvē, a little, slightly (very rare), Vitr. 9, 6.—
    B.
    Comp.: mĭnus, less:

    aut ne quid faciam plus, quod post me minus fecisse satius sit,

    too little... too much, Ter. Hec. 5, 1, 4:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21 (v. plus, under multus):

    cum habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 93:

    ne mea oratio, si minus de aliquo dixero, ingrata: si satis de omnibus, infinita esse videatur,

    Cic. Sest. 50, 108:

    metus ipsi per se minus valerent, nisi, etc.,

    id. Div. 2, 72, 150:

    minus multi,

    not so many, Plaut. Mil. 3, 1, 138:

    minus multum et minus bonum vinum,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

    less good, not so good, Sall. C. 2, 6:

    quia Libyes quam Gaetuli minus bellicosi,

    Sall. J. 18, 12:

    minus diu vivunt,

    Plin. 14, 22, 28, § 141.—Rarely with comp.:

    minus admirabilior,

    Flor. 4, 2, 46 Duker: quare milites Metelli sauciabantur multo minus, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; cf. Ov. M. 12, 554:

    civilem admodum inter initia ac paulo minus quam privatum egit,

    little less so than, nearly as much so as, Suet. Tib. 26:

    dimidio minus,

    Varr. R. R. 1, 22, 3.—With quam:

    nec illa minus aut plus quam tu sapiat,

    Plaut. As. 4, 1, 28:

    minus quam aequom erat feci,

    id. Aul. 3, 2, 10:

    respondebo tibi minus fortasse vehementer, quam abs te sum provocatus,

    Cic. Planc. 30, 72.—With atque:

    qui peccas minus atque ego?

    Hor. S. 2, 7, 96.—And elliptically, without a particle of comparison:

    minus quindecim dies sunt, quod, etc.,

    less than fifteen days, not yet fifteen days, Plaut. Trin. 2, 4, 1:

    madefactum iri minus XXX. diebus Graeciam sanguine,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    minus quinquennium est, quod prodiere,

    Plin. 15, 25, 30, § 104:

    cecidere duo milia haud minus peditum,

    Liv. 42, 6:

    cum centum et quinquaginta non minus adessent,

    id. 42, 28; Varr. R. R. 2, 2 fin.:

    ut ex suā cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    ut antequam baccae legantur, ne minus triduum serenum fuerit,

    Col. 12, 38, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Non (haud) minus quam (atque), not less than, no less than, quite as:

    exanimatus evolat ex senatu, non minus perturbato animo atque vultu, quam si, etc.,

    Cic. Sest. 12, 28:

    existumans non minus me tibi quam liberos carum fore,

    Sall. J. 10, 1:

    non minus nobis jucundi atque illustres sunt ii dies, quibus conservamur quam illi quibus nascimur,

    Cic. Cat. 3, 1, 2; Quint. 2, 4, 8; 3, 7, 20:

    laudibus haud minus quam praemio gaudent militum animi,

    Liv. 2, 60:

    haud minus ac jussi faciunt,

    Verg. A. 3, 561.—
    b.
    Non (neque) minus, equally, and as well, also: haec res [p. 1311] non minus me male habet quam te, Ter. Hec. 4, 2, 30: quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; Ov. H. 19, 86:

    neque minus assiduis fessa choreis,

    also, Prop. 1, 3, 3.—
    c.
    Nihil minus, in replies, as a strong negation, by no means, Ter. Eun. 3, 1, 45: Py. At tu apud nos hic mane, Dum redeat ipsa. Ch. Nihil minus, id. ib. 3, 3, 29:

    nihil profecto minus,

    Cic. Off. 3, 20, 81; cf.: quid? a Tranione servo? Si. Multo id minus, Plaut. Most. 4, 3, 20.—
    d.
    Minus minusque, minus et (ac) minus, less and less: mihi jam minus minusque obtemperat. Ter. Heaut. 3, 3, 33:

    jam minus atque minus successu laetus equorum,

    Verg. A. 12, 616; Hor. C. 1, 25, 6:

    minus et minus,

    Ov. P. 2, 8, 73; id. H. 2, 129:

    minus ac minus,

    Plin. 11, 10, 10, § 26.—
    3.
    Transf., in a softened negation, not at all, by no means, not:

    quod intellexi minus,

    Ter. Eun. 4, 5, 11:

    nonnumquam ea quae praedicta sunt, minus eveniunt,

    Cic. Div. 1, 14, 24.—Esp.:

    si minus: monebo, si quem meministi minus,

    Plaut. Cas. 5, 4, 19:

    Syracusis, si minus supplicio affici, at custodiri oportebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69:

    quod si assecutus sum, gaudeo: sin minus, hoc me tamen consolor quod, etc.,

    id. Fam. 7, 1, 6 et saep.; so,

    minus formido ne exedat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 45. —
    b.
    Quo minus, also written as one word, quominus, that not, from, after verbs of hindering, preventing, as impedio, recuso, deterreo, etc., Ter. And. 1, 2, 26:

    si te infirmitas valetudinis tenuit, quo minus ad ludos venires,

    Cic. Fam. 7, 1, 1; 7, 1, 6:

    hiemem credo prohibuisse, quo minus de te certum haberemus, quid ageres,

    id. Fam. 12, 5, 1:

    deterrere aliquem, quo minus, etc.,

    id. Tusc. 1, 38, 91:

    stetisse per Trebonium, quo minus oppido potirentur, videbatur,

    Caes. B. C. 2, 13 fin.; Quint. 12, 1, 16;

    v. also quo. —Ante-class. also in the reverse order, minus quo: ne vereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8.—
    C.
    Sup., in two forms, parvissime (post-class.), and minime (class.), least, very little.
    1.
    par-vissĭmē:

    memorare aliquid,

    very briefly, with very few words, Cael. Aur. Acut. 2, 38. —
    2.
    mĭnĭmē, least of all, in the smallest degree, least, very little:

    cum minime vellem, minimeque opus fuit,

    Ter. Eun. 2, 3, 42:

    cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

    Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Or. 66, 222:

    mihi placebat Pomponius maxime, vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207:

    quod in miserrimis rebus minime miserum putabis, id facies,

    id. Fam. 14, 13:

    quod minime ad eos mercatores saepe commeant,

    very rarely, Caes. B. G. 1, 1, 3; Cic. de Or. 2, 79, 322.—Strengthened by quam:

    si non decore, at quam minime dedecore facere possimus,

    as little as possible, Cic. Off. 1, 31, 114; by omnium and gentium:

    ad te minime omnium pertinebat,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    minime gentium,

    Plaut. Poen. 3, 3, 77:

    heus, inquit, puer, arcesse Pamphilam,... illa exclamat, Minime gentium,

    not for any thing in the world, Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 3, 2, 44.—
    B.
    In partic.
    a.
    For minimum, saltem, at least:

    is morbus erit longissimus minimeque annuus,

    Cels. 2, 8 fin. Targ.:

    pedes decem vel minime novem,

    Col. 1, 6, 6:

    sed id minime bis anno arari debet,

    id. 5, 9, 12; id. Arb. 16, 3.—
    b.
    In replies, as an emphatic negative, by no means, not at all, not in the least, Plaut. Curc. 1, 3, 50: Ba. Sed cessas? Pa. Minime equidem:

    nam hodie, etc.,

    Ter. Hec. 5, 3, 16: M. An tu haec non credis? A. Minime vero, Cic. Tusc. 1, 6, 10: num igitur peccamus? Minime vos quidem. id. Att. 8, 9, 2:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; so in discourse: minime multi (= quam paucissimi). Ter. Eun. prol. 2: minume irasci decet. Plaut. Stich. 1, 1, 27; Sall. C. 51, 13.—Strengthened by gentium (cf.supra): Nau. Meriton' hoc meo videtur factum? De. Minime gentium, Ter. Phorm. 5, 8, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > parvissime

  • 19 parvus

    parvus, a, um, adj. (usual, irreg. comp. and sup.: mĭnor, mĭnĭmus.— Comp.:

    volantum parviores,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 26.— Sup.: rictus parvissimus, Varr. ap. Non. 456, 10:

    parvissima corpora,

    Lucr. 1, 615; 621; 3, 199: minerrimus pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.:

    minimissimus,

    Arn. 5, n. 8) [kindr. with paucus and Gr. pauros; cf., also, parum, parcus], little, small, petty, puny, inconsiderable (cf.: exiguus, minutus, brevis; in class. prose parvus is not used, like brevis, of stature, v. Auct. Her. 4, 33, 45).
    I.
    Posit.:

    in parvis aut mediocribus rebus,

    Cic. de Or. 2, 20, 84:

    quam parva sit terra, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 26; cf. id. ib. 6, 16, 16:

    commoda parva ac mediocria,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    in parvum quendam et angustum locum concludi,

    id. Leg. 1, 5, 17:

    beneficium non parvum,

    id. Caecin. 10, 26:

    parvi pisciculi,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    haec parva et infirma sunt,

    id. Clu. 34, 94:

    si parva licet componere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    merces,

    Hor. S. 1, 6, 86:

    sucus,

    Plin. 21, 31, 105, § 178 et saep.:

    liberi,

    Cic. Rep. 2, 21, 37;

    so of children: salutaria appetant parvi,

    the little ones, id. Fin. 3, 5, 16:

    parva soror,

    Ter. Eun. 3, 3, 15; cf.:

    memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare,

    Hor. Ep. 2, 1, 70:

    operosa parvus Carmina fingo,

    a little man, id. C. 4, 2, 31; Suet. Aug. 48:

    a parvis didicimus: si in jus vocat, etc.,

    when little, in childhood, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    puer in domo a parvo eductus,

    from infancy, Liv. 1, 39 fin. —Of time, little, short, brief:

    parvae consuetudinis Causa,

    slight, short, Ter. And. 1, 1, 83; cf.:

    in parvo tempore,

    Lucr. 5, 106:

    nox,

    Luc. 4, 476:

    vita,

    id. 6, 806:

    parvam fidem habere alicui,

    Ter. Eun. 1, 2, 117:

    hic onus horret, Ut parvis animis et parvo corpore majus,

    Hor. Ep. 1, 17, 39:

    homo parvo ingenio,

    Plin. Ep. 6, 29:

    parvum carmen,

    Hor. Ep. 2, 1, 257:

    hoc opus, hoc studium parvi properemus et ampli,

    both small and great, id. ib. 1, 3, 28.—With ref. to value or consequence, little, small, low, mean, etc.:

    meam erus esse operam deputat parvi pretii,

    Ter. Hec. 5, 3, 1:

    nil parvom aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17:

    et magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 122:

    pretio parvo vendere,

    Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    of little value, id. Off. 1, 22, 76:

    parvi refert abs te jus dici diligenter, nisi, etc.,

    it matters little, id. Q. Fr. 1, 1, 7, § 20.—Hence, parvi facere, aestimare, ducere, pendere, etc., to esteem lightly, care little for:

    parvi ego illos facio,

    Plaut. Mil. 4, 8, 41:

    parvi aestimo, si ego hic peribo,

    id. Capt. 3, 5, 24:

    quia parvi id duceret,

    Cic. Fin. 2, 8, 24: nequam hominis ego parvi pendo gratiam, Plaut. Bacch. 3, 6, 29.—So, in abl.:

    signa abs te diligenter parvoque curata sunt,

    Cic. Att. 1, 3, 2; so,

    quanti emptus? parvo,

    Hor. S. 2, 3, 156:

    parvo stat magna potentia nobis,

    Ov. M. 14, 493:

    parvo contentus esse possum,

    with little, Cic. Att. 12, 19, 1; cf.:

    vivitur parvo bene,

    Hor. C. 2, 16, 13:

    possim contentus vivere parvo,

    Tib. 1, 1, 25:

    agricolae prisci, fortes parvoque beati,

    Hor. Ep. 2, 1, 139:

    necessarium est parvo assuescere,

    Sen. Ep. 123, 3: parvo, as an abl. of measure, with comp. (rarely;

    perh. not ante-Aug.): ita ut parvo admodum plures caperentur,

    a very little more, Liv. 10, 45, 11:

    parvo brevius,

    Plin. 2, 67, 67, § 168:

    haud parvo junior,

    Gell. 13, 2, 2.—So in designating time:

    parvo post,

    Plin. 16, 25, 42, § 103:

    parvo post tempore,

    Vulg. 2 Macc. 11, 1.—Of stature (late Lat. for brevis):

    Zacchaeus staturā parvus erat,

    Aug. Serm. 113, 3; id. in Psa. 143, 1.
    II.
    Comp.: mĭnor, us [cf. Gr. minus, minuthô], less, lesser, smaller, inferior:

    quod in re majore valet, valeat in minore,

    Cic. Top. 4, 23:

    si ea pecunia non minor esset facta,

    id. Leg. 2, 20, 51:

    Hibernia dimidio minor quam Britannia,

    Caes. B. G. 5, 13:

    minus praedae quam speraverant fuit,

    a smaller quantity, less, Liv. 4, 51:

    sociis dimidio minus quam civibus datum,

    id. 41, 13 fin.:

    calceus... si minor (pede), uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    neve minor, neu sit quinto productior actu Fabula,

    less than five acts, id. A. P. 189:

    genibus minor,

    i. e. down upon his knees, on his bended knees, id. Ep. 1, 12, 28; cf.:

    minor in certamine longo,

    worsted, id. ib. 1, 10, 35:

    numero plures, virtute et honore minores,

    inferior, id. ib. 2, 1, 183.— Absol.: minor, inferior in rank:

    praevalidi ad injurias minorum elati,

    Tac. A. 15, 20; Ov. P. 4, 7, 49; cf.:

    sapiens uno minor est Jove,

    Hor. Ep. 1, 1, 106:

    minor capitis, i. e. capiti deminutus,

    Hor. C. 3, 5, 42: et sunt notitiā multa minora tuā, too trivial, = leviora, Ov. Tr. 2, 214:

    dies sermone minor fuit,

    too short for, id. P. 2, 10, 37:

    infans Et minor igne rogi,

    too young for, Juv. 15, 140.—With abl. of measure, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    ut uno minus teste haberet?

    id. ib. 2, 1, 57, §

    149: bis sex Herculeis ceciderunt, me minus uno, Viribus,

    i. e. eleven, Ov. M. 12, 554.—Of age:

    qui minor est natu,

    younger, Cic. Lael. 9, 32:

    aliquot annis minor natu,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    aetate minor,

    Ov. M. 7, 499:

    minor uno mense,

    Hor. Ep. 2, 1, 40:

    filia minor Ptolemaei regis,

    the younger daughter, Caes. B. C. 3, 112:

    minor viginti annis,

    less than twenty years old, under twenty years of age, Dig. 30, 99, 1.— With gen.:

    minor quam viginti quinque annorum natu, Praetor,

    Dig. 4, 4, 1; id. ib. 50, 2, 6:

    si pupilla minor quam viripotens nupserit,

    id. ib. 36, 2, 30.—So, absol.: minor, a person under age (under five-and-twenty), a minor:

    De minoribus,

    Dig. 4, tit. 4:

    si minor negotiis majoris intervenerit,

    ib. 4, 4, 24:

    si minor praetor vel consul jus dixerit, valebit,

    ib. 42, 1, 57.— Poet., children, Sil. 2, 491.—Also, descendants, posterity, = posteri:

    nunc fama, minores Italiam dixisse ducis de nomine gentem,

    Verg. A. 1, 532; so id. ib. 733; Prop. 2, 15, 47; Sil. 16, 44:

    minorum gentium, v. gens.—In specifications of value: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris,

    cheaper, Cic. Off. 3, 12, 51:

    minoris pallium addicere placuit,

    Petr. 14: omnia minoris aestimare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    (fidem suam) non minoris quam publicam ducebat,

    Sall. J. 32, 5.—
    (β).
    Poet., with acc. respect.:

    frontemque minor truncam amnis Acarnan,

    Sil. 3, 42; Val. Fl. 1, 582.—
    (γ).
    Poet., with inf.:

    tanto certare minor,

    Hor. S. 2, 3, 313:

    heu Fatis Superi certare minores!

    Sil. 5, 76.
    III.
    Sup.: mĭnĭmus, a, um (whence a new sup.:

    minimissimus digitorum,

    Arn. 5, 160; 166; cf., in the Gr., elachistotatos, from elachistos), very small, very little; least, smallest, etc.:

    cum sit nihil omnino in rerum naturā minimum, quod dividi nequeat,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    minimae tenuissimaeque res,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    minima pars temporis,

    Caes. B. C. 1, 70:

    quā minima altitudo fluminis erat,

    id. B. G. 1, 8:

    in maximā fortunā minima licentia est,

    Sall. C. 51, 13:

    vitia,

    Hor. S. 1, 3, 69:

    minimus digitulus,

    the little finger, Plaut. Rud. 3, 4, 15; so,

    minimus digitus,

    Plin. 11, 45, 103, § 251.—Of age: minimus natu horum omnium, the youngest, Cic. de Or. 2, 14, 58:

    ex his omnibus natu minimus,

    id. Clu. 38, 107:

    Hiempsal, qui minimus ex illis erat,

    Sall. J. 11, 3:

    minimus filius,

    Just. 42, 5, 6.—In specifications of value:

    deos minimi facit,

    Plaut. Ps. 1, 3, 35: Pe. Quanti emi potest minimo? Ep. Ad quadraginta fortasse eam posse emi minimo minis, id. Ep. 2, 2, 110: Crispinus minimo me provocat, for a trifle (in a wager), Hor. S. 1, 4, 14 (minimo provocare dicuntur hi qui in responsione plus ipsi promittunt quam exigunt ab adversario, Schol.).—Prov.:

    minima de malis,

    of evils choose the least, Cic. Off. 3, 29, 105.—

    With a negation emphatically: non minimo discrimine, i. e. maximo,

    Suet. Aug. 25:

    res non minimi periculi,

    id. ib. 67:

    ut nihil, ne pro minimis quidem, debeant,

    Liv. 6, 41. —With gen.:

    minimum firmitatis minimumque virium,

    Cic. Lael. 13, 46:

    minimum pedibus itineris confectum,

    Liv. 44, 5:

    unde minimum periculi erat,

    id. 27, 15.— As adv. absol.:

    praemia apud me minimum valent,

    very little, Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. Quint. 5, 10, 56:

    minimum distantia miror,

    Hor. Ep. 2, 1, 72:

    dormiebat minimum,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    medica secatur sexies per annos: cum minimum, quater,

    at least, Plin. 18, 16, 43, § 146:

    quam minimum credula postero (diei),

    as little as possible, Hor. C. 1, 11, 8:

    ita fiunt omnes partes minimum octoginta et una,

    at least, Varr. R. R. 2, 1, 12:

    quae (comprehensio) ex tribus minimum partibus constat,

    Quint. 5, 10, 5:

    in quo non minimum Aetolorum operā regii fugati atque in castra compulsi sunt,

    chiefly, particularly, Liv. 33, 6, 6:

    eae omnia novella sata corrumpunt, non minimum vites,

    Varr. R. R. 1, 2, 18.—Hence, adv.
    A.
    Posit.: parvē, a little, slightly (very rare), Vitr. 9, 6.—
    B.
    Comp.: mĭnus, less:

    aut ne quid faciam plus, quod post me minus fecisse satius sit,

    too little... too much, Ter. Hec. 5, 1, 4:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21 (v. plus, under multus):

    cum habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 93:

    ne mea oratio, si minus de aliquo dixero, ingrata: si satis de omnibus, infinita esse videatur,

    Cic. Sest. 50, 108:

    metus ipsi per se minus valerent, nisi, etc.,

    id. Div. 2, 72, 150:

    minus multi,

    not so many, Plaut. Mil. 3, 1, 138:

    minus multum et minus bonum vinum,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

    less good, not so good, Sall. C. 2, 6:

    quia Libyes quam Gaetuli minus bellicosi,

    Sall. J. 18, 12:

    minus diu vivunt,

    Plin. 14, 22, 28, § 141.—Rarely with comp.:

    minus admirabilior,

    Flor. 4, 2, 46 Duker: quare milites Metelli sauciabantur multo minus, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; cf. Ov. M. 12, 554:

    civilem admodum inter initia ac paulo minus quam privatum egit,

    little less so than, nearly as much so as, Suet. Tib. 26:

    dimidio minus,

    Varr. R. R. 1, 22, 3.—With quam:

    nec illa minus aut plus quam tu sapiat,

    Plaut. As. 4, 1, 28:

    minus quam aequom erat feci,

    id. Aul. 3, 2, 10:

    respondebo tibi minus fortasse vehementer, quam abs te sum provocatus,

    Cic. Planc. 30, 72.—With atque:

    qui peccas minus atque ego?

    Hor. S. 2, 7, 96.—And elliptically, without a particle of comparison:

    minus quindecim dies sunt, quod, etc.,

    less than fifteen days, not yet fifteen days, Plaut. Trin. 2, 4, 1:

    madefactum iri minus XXX. diebus Graeciam sanguine,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    minus quinquennium est, quod prodiere,

    Plin. 15, 25, 30, § 104:

    cecidere duo milia haud minus peditum,

    Liv. 42, 6:

    cum centum et quinquaginta non minus adessent,

    id. 42, 28; Varr. R. R. 2, 2 fin.:

    ut ex suā cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    ut antequam baccae legantur, ne minus triduum serenum fuerit,

    Col. 12, 38, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Non (haud) minus quam (atque), not less than, no less than, quite as:

    exanimatus evolat ex senatu, non minus perturbato animo atque vultu, quam si, etc.,

    Cic. Sest. 12, 28:

    existumans non minus me tibi quam liberos carum fore,

    Sall. J. 10, 1:

    non minus nobis jucundi atque illustres sunt ii dies, quibus conservamur quam illi quibus nascimur,

    Cic. Cat. 3, 1, 2; Quint. 2, 4, 8; 3, 7, 20:

    laudibus haud minus quam praemio gaudent militum animi,

    Liv. 2, 60:

    haud minus ac jussi faciunt,

    Verg. A. 3, 561.—
    b.
    Non (neque) minus, equally, and as well, also: haec res [p. 1311] non minus me male habet quam te, Ter. Hec. 4, 2, 30: quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; Ov. H. 19, 86:

    neque minus assiduis fessa choreis,

    also, Prop. 1, 3, 3.—
    c.
    Nihil minus, in replies, as a strong negation, by no means, Ter. Eun. 3, 1, 45: Py. At tu apud nos hic mane, Dum redeat ipsa. Ch. Nihil minus, id. ib. 3, 3, 29:

    nihil profecto minus,

    Cic. Off. 3, 20, 81; cf.: quid? a Tranione servo? Si. Multo id minus, Plaut. Most. 4, 3, 20.—
    d.
    Minus minusque, minus et (ac) minus, less and less: mihi jam minus minusque obtemperat. Ter. Heaut. 3, 3, 33:

    jam minus atque minus successu laetus equorum,

    Verg. A. 12, 616; Hor. C. 1, 25, 6:

    minus et minus,

    Ov. P. 2, 8, 73; id. H. 2, 129:

    minus ac minus,

    Plin. 11, 10, 10, § 26.—
    3.
    Transf., in a softened negation, not at all, by no means, not:

    quod intellexi minus,

    Ter. Eun. 4, 5, 11:

    nonnumquam ea quae praedicta sunt, minus eveniunt,

    Cic. Div. 1, 14, 24.—Esp.:

    si minus: monebo, si quem meministi minus,

    Plaut. Cas. 5, 4, 19:

    Syracusis, si minus supplicio affici, at custodiri oportebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69:

    quod si assecutus sum, gaudeo: sin minus, hoc me tamen consolor quod, etc.,

    id. Fam. 7, 1, 6 et saep.; so,

    minus formido ne exedat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 45. —
    b.
    Quo minus, also written as one word, quominus, that not, from, after verbs of hindering, preventing, as impedio, recuso, deterreo, etc., Ter. And. 1, 2, 26:

    si te infirmitas valetudinis tenuit, quo minus ad ludos venires,

    Cic. Fam. 7, 1, 1; 7, 1, 6:

    hiemem credo prohibuisse, quo minus de te certum haberemus, quid ageres,

    id. Fam. 12, 5, 1:

    deterrere aliquem, quo minus, etc.,

    id. Tusc. 1, 38, 91:

    stetisse per Trebonium, quo minus oppido potirentur, videbatur,

    Caes. B. C. 2, 13 fin.; Quint. 12, 1, 16;

    v. also quo. —Ante-class. also in the reverse order, minus quo: ne vereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8.—
    C.
    Sup., in two forms, parvissime (post-class.), and minime (class.), least, very little.
    1.
    par-vissĭmē:

    memorare aliquid,

    very briefly, with very few words, Cael. Aur. Acut. 2, 38. —
    2.
    mĭnĭmē, least of all, in the smallest degree, least, very little:

    cum minime vellem, minimeque opus fuit,

    Ter. Eun. 2, 3, 42:

    cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

    Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Or. 66, 222:

    mihi placebat Pomponius maxime, vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207:

    quod in miserrimis rebus minime miserum putabis, id facies,

    id. Fam. 14, 13:

    quod minime ad eos mercatores saepe commeant,

    very rarely, Caes. B. G. 1, 1, 3; Cic. de Or. 2, 79, 322.—Strengthened by quam:

    si non decore, at quam minime dedecore facere possimus,

    as little as possible, Cic. Off. 1, 31, 114; by omnium and gentium:

    ad te minime omnium pertinebat,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    minime gentium,

    Plaut. Poen. 3, 3, 77:

    heus, inquit, puer, arcesse Pamphilam,... illa exclamat, Minime gentium,

    not for any thing in the world, Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 3, 2, 44.—
    B.
    In partic.
    a.
    For minimum, saltem, at least:

    is morbus erit longissimus minimeque annuus,

    Cels. 2, 8 fin. Targ.:

    pedes decem vel minime novem,

    Col. 1, 6, 6:

    sed id minime bis anno arari debet,

    id. 5, 9, 12; id. Arb. 16, 3.—
    b.
    In replies, as an emphatic negative, by no means, not at all, not in the least, Plaut. Curc. 1, 3, 50: Ba. Sed cessas? Pa. Minime equidem:

    nam hodie, etc.,

    Ter. Hec. 5, 3, 16: M. An tu haec non credis? A. Minime vero, Cic. Tusc. 1, 6, 10: num igitur peccamus? Minime vos quidem. id. Att. 8, 9, 2:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; so in discourse: minime multi (= quam paucissimi). Ter. Eun. prol. 2: minume irasci decet. Plaut. Stich. 1, 1, 27; Sall. C. 51, 13.—Strengthened by gentium (cf.supra): Nau. Meriton' hoc meo videtur factum? De. Minime gentium, Ter. Phorm. 5, 8, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > parvus

  • 20 squaleo

    squālĕo, ŭi, 2, v. n. [squalor], to be stiff or rough with any thing, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. sordeo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    squalentes infode conchas,

    i. e. rough, Verg. G. 2, 348:

    per tunicam squalentem auro,

    id. A. 10, 314; cf.:

    auro squalens lorica,

    id. ib. 12, 87:

    maculis auro squalentibus,

    id. G. 4, 91; Sil. 2, 585:

    picti squalentia terga lacerti,

    Verg. G. 4, 13: squalentia tela venenis, Ov. F. 5, 397.—
    B.
    In partic.
    1.
    To be stiff or rough from dryness or drought, to be dry, parched:

    squalebant pulvere fauces,

    Luc. 9, 503:

    oraque projecta squalent arentia linguā,

    id. 4, 755:

    tellus squalet,

    Sil. 14, 592.—Hence,
    (β).
    Of lands, etc., to be desert, untilled, waste:

    squalentes campi,

    Sil. 3, 655; 4, 376:

    squalens litus,

    Tac. A. 15, 42:

    squalentia arva Libyes,

    Luc. 1, 205; 5, 39:

    sterilis profundi vastitas squalet soli,

    Sen. Herc. Fur. 697.—
    2.
    To be stiff or rough from slovenliness or want of care; to be filthy, neglected, squalid:

    squalenti Dido comā,

    Ov. F. 3, 640:

    squalens barba,

    Verg. A. 2, 277:

    crines squalent a pulvere effuso,

    Sil. 2, 452:

    barba cruore,

    id. 10, 512:

    vestes squalentes atro pulvere,

    Luc. 8, 37:

    neque ego arma squalere situ ac rubigine velim, sed fulgorem inesse,

    Quint. 10, 1, 30; Gell. 9, 4, 2:

    mihi supellex squalet atque aedes meae,

    Plaut. Pers. 4, 8, 2:

    invidiae nigro squalentia tabo Tecta petit,

    Ov. M. 2, 760; cf. id. ib. 15, 627:

    squalent abductis arva colonis,

    lie untilled, Verg. G. 1, 507; cf. 1. b, supra.—
    II.
    Transf., to mourn in filthy or squalid garments (cf. sordes and sordidatus;

    in Cic. only so): erat in luctu senatus: squalebat civitas publico consilio mutatā veste,

    Cic. Sest. 14, 32:

    luget senatus, maeret equester ordo, tota civitas confecta senio est, squalent municipia, afflictantur coloniae,

    id. Mil. 8, 20. —P. a. as subst.: squālĕntĭa, ōrum, n., deserts, Plin. 5, 9, 10, § 52.

    Lewis & Short latin dictionary > squaleo

См. также в других словарях:

  • Libya — in der antiken Geographie zur Zeit Herodots Libya (lateinisch, griechisch Λιβύα oder Λιβύη Libye) ist eine Gestalt der griechischen Mythologie. Sie ist eine Tochter des Epaphos und der …   Deutsch Wikipedia

  • ÉGYPTE ANTIQUE - L’Égypte romaine et byzantine — Après la mort de Cléopâtre, en 30 avant J. C., l’Égypte passe au pouvoir d’Auguste et du même coup sous la domination romaine: elle devait y rester six siècles, c’est à dire jusqu’à la conquête arabe marquée en 640 après J. C. par la prise de… …   Encyclopédie Universelle

  • BAAL — I. BAAL Assyriis Iovis nomen, Nic. Lloydius renitente Genebr. in Chron. qui Orientalibus populis ante Alexandrum Magnum Iovis Saturnique numina ignota fuisse notat, l. 1. Morer. quod quam vero consonum, et sequentib. liquebit. Punice Dominum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DII — ingenii ab Unius notitia exerrantis figmentum, tot fuêre apud Gentiles, quot deprehendêrunt vel usui suo, vel terrori, vel admirationi apta instrumenta; omisso Eo, qui solus horum Auctor, naturâ suâ invisibilis, per visibilia haec sua opera ipsis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ливия (древнегреч. назв. Африки) — Ливия (греч. Libýe, от Líbyes ливийцы племена, населявшие Северную Африку к З. от Египта), древнегреческое название Африки, точнее, всей известной в древности её части (которая до 5 в. до н. э. считалась территорией Азии). В дальнейшем (со… …   Большая советская энциклопедия

  • Ливия — I Ливия (греч. Libýe, от Líbyes ливийцы племена, населявшие Северную Африку к З. от Египта)         древнегреческое название Африки, точнее, всей известной в древности её части (которая до 5 в. до н. э. считалась территорией Азии). В дальнейшем… …   Большая советская энциклопедия

  • Ancient Libya — History of Libya This article is part of a series Prehistory …   Wikipedia

  • Gaia (Mythologie) — Gaia. Detail aus der Gigantomachie. Attisch rotfigurige Schale, 410 400 v. Chr.[D 1] Gaia oder Ge (griechisch Γαῖα oder Γῆ, dorisch Γᾶ …   Deutsch Wikipedia

  • ЛИВИЙЦЫ — (егип. либу, др. евр. лехабим, греч. libyes) в древности одно из племен (по видимому, автохтонных), населявших Сев. Африку к З. от Египта. Л. предки совр. берберов. Судя по др. егип. изображениям, для внешнего облика Л. характерны белый цвет кожи …   Советская историческая энциклопедия

  • Legion romaine — Légion romaine La légion legio, du verbe legere, lever (une troupe) est l unité de base de l armée romaine de l époque de la Rome antique jusqu à la fin de l empire romain. Sommaire 1 Historique 2 Équipement du légionnaire 3 Déplacements …   Wikipédia en Français

  • Légion Romaine — La légion legio, du verbe legere, lever (une troupe) est l unité de base de l armée romaine de l époque de la Rome antique jusqu à la fin de l empire romain. Sommaire 1 Historique 2 Équipement du légionnaire 3 Déplacements …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»